Μαμά, τι κάνουμε μετά την απώλεια;

Η Έλενα ήταν μόλις τεσσάρων όταν συνέβη το τραγικό. Ήταν ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι, ήταν ένα ανοιξιάτικο Πάσχα, το αρνί σουβλιζόταν υπομονετικά και μια μεγάλη παρέα βαρετών μικροαστών είχε μαζευτεί γύρω από ένα πλαστικό τραπέζι, καθόταν σε πλαστικές καρέκλες κι έπινε φθηνό κρασί από πλαστικά ποτήρια, διασταυρώνοντας πιρούνια και χάχανα ανάμεσα στις τεράστιες σαλατιέρες με τα μαρούλια και τις ντομάτες. Τουλάχιστον έδειχναν χαρούμενοι, αλλά η Έλενα δεν είχε καμιά όρεξη να ασχοληθεί μαζί τους και με τις ανιαρές παρατηρήσεις τους για το πόσο έχει ψηλώσει και πόσο πολύ μοιάζει στον αγαπημένο της πατέρα, ο οποίος εδώ που τα λέμε δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, αφού έκανε τη μαμά να κλαίει τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα για ανεξιχνίαστους λόγους. Αυτό που έκανε τη διαφορά σε εκείνο το μεσημέρι ήταν τα ξαδέρφια της, που την επισκέφτηκαν και δέχτηκαν να παίξουν ένα εξαιρετικά συναρπαστικό παιχνίδι με την φούξια μπάλα της. Η Αριάδνη πετούσε την μπάλα προς τον Κωνσταντίνο προσπαθώντας να σημαδέψει την Έλενα, ώσπου κάποια στιγμή η μπάλα απομακρύνθηκε επικίνδυνα, τα δυο ξαδέρφια έσπευσαν προς αναζήτησή της, και πάνω στον καυγά για τη διεκδίκησή της η μπάλα, τρύπησε και ναι. Ξεφούσκωσε, παίρνοντας τη μορφή μιας ζαρωμένης θλιβερής τεράστιας τσίχλας.
Η Έλενα κλαίει απαρηγόρητη και με έναν μυστηριώδη τρόπο έχει μεταφερθεί στην αγκαλιά του πατέρα της, η μαμά της χαϊδεύει τα μαλλιά από δίπλα και όλοι έχουν ένα ηλίθιο χαμόγελο που προσπαθεί να αποπνεύσει συμπόνια και συγκατάβαση αλλά κανείς δεν την πείθει ότι καταλαβαίνει πραγματικά τον πόνο που ζει. Έχει μόλις χάσει για πάντα τη φούξια μπάλα της.
«Θα σου πάρω άλλη καινούργια και πιο ωραία. Θα σου πάρω άλλες δύο», της ψιθυρίζει ο μπαμπάς της.
«Άλλες δέκα θα σου πάρουμε κορίτσι μου τι σκας για μια μπάλα», συμπληρώνει και η μαμά από δίπλα.
Η Έλενα απορεί αν οι γονείς της είναι πραγματικά όσο ηλίθιοι δείχνουν αυτήν τη στιγμή και καταφέρνει να αρθρώσει λίγες λέξεις μέσα στα αναφιλητά της περίπου σαν « ΜΑ αυτή ήταν η φούξια μπάλα μου, η ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΜΟΥ, ήταν η καλοκαιρινή μου μπάλα και την έπαιρνα και στη θάλασσα, ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ». Είναι τουλάχιστον ανησυχητικό που κανείς δε φαίνεται να συμμερίζεται έστω στοιχειωδώς την απόγνωσή της.
Μετά μια κυρία που μάλλον είναι αδερφή της γιαγιάς της, ή κάτι παρόμοια γεροντίστικο και συγγενικό, της λέει να πάει μαζί της να ταΐσουν τις κότες, όμως αυτή «ΔΕ ΘΈΛΩ να ταΐσω καμία κότα» και γιατί παρακαλώ δεσποινίς μου, ξέρεις τι ωραία που είναι να ταΐζεις τις κοτούλες, έλα ακολούθησε τη θεία και θα δεις. «Ωχ αφήστε με ήσυχη» λέει τελικά αγανακτισμένη και αποσύρεται. «Πάω να κλάψω για την μπάλα μου».
Αγαπητή μαμά. Το ξέρω, μαμά. Δεν ήταν η τελευταία μπάλα στον κόσμο. Το ξέρω ότι μπορώ να έχω άλλες πενήντα. Αλλά δε θα έχω ποτέ ξανά εκείνη, τη φούξια καλοκαιρινή μου μπαλίτσα, που με συνόδευε στην παραλία επί ένα ολόκληρο καλοκαίρι, κι αν θες να ξέρεις, φοβόμουν λιγότερο να μπω στο νερό όταν την έπαιρνα κι αυτήν μαζί. Αλλά πες μου τι να κάνω τώρα. Τώρα που δε θέλω καμιά άλλη. Τώρα που την βλέπω ζαρωμένη και άχρηστη και πρέπει να την αποχαιρετήσω. Μη μου λες τι θα γίνει μετά, μαμά. Πες μου τι να τα κάνω όλα αυτά τα δάκρυα που μου θολώσανε τα μάτια και σας βλέπω λίγο αστείους σαν οράματα μπροστά μου να τρεμοπαίζετε και να μουρμουρίζετε για καινούριες λαμπερές μπάλες. Και όχι, δε θέλω να πάω να ταΐσω τις κότες με τη θεία, διάολε…

Αγαπημένη μου Απόγνωση,

Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες, που (ξανα)συνειδητοποιώ ότι η ζωή δεν είναι εκείνο το ηλιόλουστο πικ -νικ στις όχθες της λίμνης Ευδαιμονίας, που ήλπιζα και φανταζόμουν (κι ακόμα και τώρα κανένα αφελές βράδυ, ονειρεύομαι). (Η ανόητη).
Κάθομαι μέσα στο θάλαμο περίθαλψης φρεσκοεγχειρισμένων συμπαθητικών πλουσίων και κοιτάζω τις γυμνές και εύθυμες πατούσες του θείου μου να μπαινοβγαίνουν από το άσπρο του σεντόνι. Οι θείες μου βουίζουν χαρούμενα τριγύρω του για την επιτυχή έκβαση της επέμβασης, μοιράζουν κουλουράκια και βουτήματα και θυμούνται το τοπ δέκα των πιο ανατριχιαστικών ιστοριών από αδικοχαμένους νεαρούς με τραγικό τέλος και μια σύντομη ανέφελη ζωή. Από το παράθυρο μπαίνει ένας σχεδόν ενοχλητικός ήλιος που όμως δε φαίνεται να θαμπώνει κανέναν ιδιαίτερα εκτός από εμένα, που με τα μισόκλειστά μου μάτια τσιμπάω το αξύριστο μάγουλο του θείου μου και προσπαθώ να βρω να πω κάτι αισιόδοξο και έξυπνο ταυτόχρονα, μια αποστολή εξαιρετικά δύσκολη και ανεπιτυχής.
Κι ύστερα δονείται η τσάντα μου και αποτραβιέμαι ευγενικά, παραμερίζοντας λίγο πιο απότομα απ’ ό,τι συνηθίζεται τις θορυβώδεις θείες και βγαίνοντας λαχανιασμένη από το θάλαμο, αρπάζω το κινητό μου και βλέπω ότι γράφει το όνομά σου πάνω του.
Θέλεις να με ρωτήσεις πώς πήγαν τα πράγματα, πώς είναι ο θείος μου, αν θέλω να έρθεις να με πάρεις και να πάμε να φάω κάτι, διότι είμαι νηστική όλη μέρα, όπως πολύ συγκινητικά και εύστοχα παρατηρείς, θέλεις να βρεθούμε, όταν αν και εφόσον μπορώ, είσαι έτοιμος να προσαρμόσεις το πρόγραμμά σου στο δικό μου και θες να μου κάνεις τα χατίρια και όλα αυτά ακούγονται υπέροχα. Μόνο που γίνονται αφού σου είπα ότι δε θέλω να είμαστε άλλο μαζί και αφού αποφάσισα ότι κουράστηκα να είμαι δίπλα σου, περιμένοντας να ξεφορτωθείς την προηγούμενή σου σχέση και περιμένοντας να μου αφιερώσεις κι εμένα με τη σειρά μου και όταν έχεις το χρόνο, λίγη τρυφερότητα, και βαρέθηκα να μυξοκλαίω στο σεντόνι σου κάθε δεύτερο βράδυ που κοιμόμουν σπίτι σου και να κρέμομαι από τον ώμο σου ημιχαρούμενη μαζί με τα όνειρά μου για μας, τα οποία ποτέ δεν τολμούσα να σου αποκαλύψω, γιατί εσύ μιλούσες πάντα σε πρώτο ενικό κι εγώ έμενα κρεμασμένη στον ώμο σου, λίγο βαριά και πολύ μόνη.
Και ξαφνικά αποφάσισες να γίνεις ο κύριος «εμείς» όταν σου είπα ότι κουράστηκα, ότι δε σε θέλω άλλο και ότι τελείωσε. Και κάθομαι και παρατηρώ λίγο σαστισμένη την παράσταση του έρωτά σου και του ενθουσιασμού σου. Σε κλείνω, πρέπει να επιστρέψω στις πατούσες του θείου μου.
Κύριε, Σας ευχαριστώ που μου συμπεριφέρεσθε θερμά και ερωτικά, θα ήθελα πολύ να είμαι σε θέση να Σας το ανταποδώσω, όμως προς το παρόν διαθέτω μόνο κάποια συγκαταβατικότητα και μπορώ μόνον να Σας ανταποδώσω αυτήν την απόσταση που τόσο απλόχερα μου προσφέρατε τους περασμένους μήνες. Θα προτιμούσα το ερέθισμα του πόθου Σας για μένα να ήμουν εγώ και όχι η σκέψη της απώλειάς μου, κύριε. Συν ένα ζευγάρι κάλτσες και ζαρτιέρες της πρώην ερωμένης Σας, που όλως ενοχλητικώς και αδιακρίτως ανακάλυψα μέσα στο συρτάρι της ντουλάπας Σας. Να την κλείνετε καλύτερα άλλη φορά. Αντίο Σας.
Δική Σας (ωστόσο)

Ντολόρες ντε λα Ντεσπαρασιόν Γκράντε

τακους τακι;

Αγαπητή Ντολόρες Σιέρβα Μαρία δε Τόδος Άνχελες (το ταξίδι στην Ισπανία θα μείνει ανεξίτηλο και μέσα μου και στα νεύρα των γύρω μου). Δεν υπάρχει περίπτωση να γράψω ποτέ κάτι συγκροτημένο, σατανικά χιλάριους και ταυτόχρονα χρήσιμο για τις επόμενες γενιές, όπως εσύ, οπότε απλά θα γράψω τα τούβλα μου τα ατάκτως ερριμένα να μη σου πω και τεριμμένα και κάνω ρίμα και σε ταράξω.
(στρίβουμε τσιγάρο)

Νομίζω ότι χρειάζομαι καινούριο συμβόλαιο με το σύμπαν για το χρόνο. Δε μου φτάνει. Θα γίνω κακιά αλλά γιατί ρε Τάκι (εκ του συμπαντάκι) δίνεις παρόμοια ημερομηνία λήξεως σε όλους; Γιατί κοίτα να δεις πώς έχουν τα πράγματα. Εμάς που η παιδική μας ηλικία μπουχουχού και λοιπά μας χρειάζονται μερικά χρόνια επανόρθωσης, κοπτοραψίματος και καλογυαλίσματος για να να ξαναπιάσουμε το έργο απ' την αρχή, ως πρωταγωνιστές κι όχι ως δευτεράντζες όπως μάθαμε. Βάλε τώρα και τα ταλέντα και την αχόρταγη φύση με την οποία μας καταράστηκες ΣΥΝ μια γερή δόση χαβαλίλας και σλοουλιβινγκσμού ΣΥΝ βιοπορισμό ΣΥΝ υπνολατρεία ΣΥΝ αναμονή σε ουρές και στην τηλεφωνική εξυπηρέτηση πελατών ΣΥΝ ........................................................................................................................................................(συμπληρώστε κατά βούληση)
να το, πιάσαμε τα 40. Εξκιούζμι αλλά it's not fair που λενε και στο χωριό μου. Θα χωρίσω τις αγωνίες μου σε κατηγορίες

Α. Ημερήσιες
1. Να κοιμηθω μετά τη δουλειά 2. Να παω γυμναστήριο 3. Να κάνω μετάφραση 4. Να διαβάσω βιβλία 5. Να δω 6 feet under 6. Να βγω για ποτό 7. Να κάνω τον ημερήσιο διαλογισμό περί σχέσης και λοιπών ζητημάτων 8. Να αναρρώσω απ' το 7 9. Να μιλήσω με κάναν ανθρωπο στο τηλέφωνο ή να γράψω κάνα μέηλ που μου τη λένε ότι είμαι τεμπέλα και δεν απαντάω. 10. Να κάνω κάτι για το σπίτι μου πριν το κλείσει το υγειονομικό

Β. Ηλικιακές (aka τικ-τακ-τικ-τακ-τικ-τακ κ.ο.κ.)
1. Να φιλήσω λάθος βατράχους μέχρι να βρω τον σωστό
2. Να βρω τον σωστό και να τον μάθω, με μάθει, σκοτωθούμε, αγαπηθούμε καταλήξουμε σε L.F.E.
3. Να κάνω τα ταξίδια που θέλω
4. Να χορτάσω ξεμπουρδελεμένη αλητεία και πειράματα με τα όριά μου
5. Να αφιερώνω χρόνο στην οικογένειά μου γιατί η αναβολή απ' τις τύψεις τελειώνει όταν αρχίζουν τα δικά τους προβλήματα
6. Να σπουδάσω ψυχολογία/ανθρωπολογία/θαλάσσια βιολογία/ ιστορία, 5η ώρα θρησκευτικά.
7. Να συνέλθω απ' το δικό μου μερίδιο σκατών που θα χρειαστεί να φάω
8. (το αφήνω κενό, κάτι θα βρω να συμπληρώσω που δε μου 'ρχεται τώρα)

Τάκι, ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ. Δεν προλαβαίνω μέσα στα επόμενα 10 χρόνια να έχω γίνει ολοκληρωμένη, εξελιγμένη έκδοση του παλιού μου εαυτού, μόνιμη γκόμενα ή σύζυγος (μπρρρ), μαμά (μπρρρρρρρ), ταξιδεμένη, πλήρως διασκεδασμένη και ταξιδεμένη, γυμνασμένη (μεγάλη πουστιά αυτό με το μεταβολισμό και τα κρέατα που παίρνουν την κάτω βόλτα) να παραμείνω καλή κόρη, εγγονή, ξαδέρφη, φίλη, αδερφή, επαγγελματίας ΚΑΙ με σώας τας φρένας. Κι όλα αυτά χωρίς κανέναν να μου κάνει τη φορολογική δήλωση.

Έχω μια τεράστια λαχτάρα για νες κουίκ και για να τα ζήσω όλα. Αν δε μπορείς να μου ανανεώσεις το χρόνο ομιλίας, τουλάχιστον βοήθα να μη χάσω άδικα αυτόν που έχω. Ξέρεις εσύ.

Πάω να κάνω τη φορολογική ΜΟΝΗ μου. Κανόνισε να μ' αποζημιώσεις.

10 τρόποι να καταλάβεις ότι δεν είναι αυτός

Σήμερα έχω περίοδο και νεύρα και σου χω 10 ατάκες-φωτεινές επιγραφές προς την έξοδο, που δεν αφήνουν αμφιβολία ότι ήρθε η στιγμή να τον αφήσεις τώρα που είναι καιρός. Τρέχα να φύγεις και μην κοιτάξεις πίσω. Στο κάτω κάτω, μόνο δύο ραντεβού προλάβατε να βγείτε, άντε τρία. Φύγε σου λέω, ακόμα κάθεσαι;

1. «Δεν έχω κάνει σεξ με καμία γυναίκα που ήμουν ερωτευμένος. Πιστεύω ότι ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι η πιο αγνή μορφή αγάπης».
2. «Θέλεις απόψε να πάμε σπίτι μου να δούμε DVD; Λείπουν οι δικοί μου.» Η έκφραση home alone για κάποιους είναι διαχρονική.
3. «Την τελευταία βδομάδα πριν σε γνωρίσω ήμουν σε κατάθλιψη. Πήγα και μίλησα στον πνευματικό μου και νιώθω κάπως καλύτερα τώρα.» Αυτός, αυτή και τα θεία μυστήρια σε νέες περιπέτειες. Ψάξε και για σταυρουδάκι κάτω από το πουκάμισο.
4. «Θέλεις να πάμε σπίτι σου να πιούμε ένα μπάφο; Όχι; Οκ , θα πάω στα παιδιά μια βόλτα να τζαμάρουμε λίγο και θα έρθω μετά από σένα. Ε μωρό μου;»
5. «Ωραίο το πιλάφι σου αλλά η μαμά το κάνει πιο νόστιμο, μήπως να της πω να σου δώσει τη συνταγή της; Είναι φοβερή μαγείρισσα».
6. «Προφυλακτικό; Γιατί, εγώ σε εμπιστεύομαι. Εσύ όχι;»
7. «Μέχρι τώρα όλα εγώ σου τα χω πληρώσει (σημ. έναν καπουτσίνο, μια βότκα- λεμονάδα και μια πίτσα από το First). Δεν έχω σκοπό να γίνω βοσκός κανενός. Να το ξέρεις αυτό.» Προτεινόμενος τρόπος αποχώρησης: Στα τέσσερα βελάζοντας.
8. «Μωρό μου σου χω μια έκπληξη σήμερα. Θα πάμε κάπου πολύ ωραία». ( 2 εισιτήρια για τη συναυλία του Λουδοβίκου των Ανωγείων. Μαζί του, ο Βασίλης Λέκκας).
9. «Καμιά γυναίκα δεν έχει προσποιηθεί οργασμό μαζί μου. Μπορώ να το καταλαβαίνω από τις συσπάσεις του κόλπου. Συσσωρευμένη εμπειρία βλέπεις». Το αν θα του πεις ότι εσύ έχεις προσποιηθεί ήδη τρεις εξαρτάται από τη διάθεση.
10. «Έχει πορεία αύριο. Συγκέντρωση στις έντεκα στο άγαλμα του Βενιζέλου. Να περάσω να σε πάρω ή θα τα πούμε κατευθείαν εκεί;»

Περιμένοντας τον τύπο που θα ανοίγει μόνος του το συρτάρι να πιάσει το προφυλακτικό, που θα ζει σε ακτίνα μεγαλύτερη των 10 χιλιομέτρων από το σπίτι της μάνας του, που θα έχει αφήσει τη σανίδα του σκέιτ στο μικρό του ξαδερφάκι , που δε θα σε ρωτάει κατά τη διάρκεια της πράξης 16 φορές αν τελείωσες , τελειώνεις , θα τελειώσεις, (να του το πεις σε κάθε περίπτωση μη μείνει με την απορία), αποτάσσομαι των φρικιαστικών αντρών, σκορπίζω λίγο θυμίαμα στο κρεβάτι μου με τα ροζ σεντόνια και ορκίζομαι να μην ξαναμπλέξω με άλλον ανόητο άντρα που θα μου φάει μήνες, μέρες, δευτερόλεπτα, την ώρα που μπαίνει και η άνοιξη και έχω μεγαλειωδέστερες ανοησίες να κάνω για να σπαταλήσω το χρόνο μου. (Αναστεναγμός)
Δική σου για πάντα
Ανοιξιάτικη Ντολόρες

Σκατίτσες, οι

Χρόνος δεν υπάρχει αλλά από κάπου πρέπει να βγει ο ατμός. Μετά από μια μέρα κατα την οποία α) ο προϊστάμενος μου απέδειξε για άλλη μια φορά ότι το παιδικό του όνειρο ήταν να γίνει επιβλέπων σε κινέζικα βασανιστήρια κι ότι δεν έπαιξε το πουλάκι του όσο έπρεπε όταν έπρεπε β) ένας εφιάλτης από το παρελθόν που συχνά πρωταγωνιστεί κ στους εφιάλτες του παρόντος μου ανακοίνωσε ότι θα έρθει στο κυκλάδιτικο hideaway μου γ) έδωσα άλλη μια τηλεφωνική μάχη με τη μαμά μου γιατί δεν θελω να μπω στο τρένο με τις υπολοιπες "κοπέλες" της ηλικίας μου δ) χαλάστηκα με τον γκόμενό μου που ΠΑΛΙ δεν έχει λεφτά για να έρθει/κανουμε σχεδια/κανουμε κανα γαμημένο ταξίδι νομίζω ότι δικαιούμαι να ουρλιάξω και ν' αφήσω το ηλεκτρονικό μου δάκρυ να κυλήσει στο μπλογκομάντηλό μου. Ευτυχώς αυτή τη στιγμή στη μπανιέρα μου υπάρχει ο Λύο.

αουργκχ.

Dirty Dreaming pt1

Αγαπημένη μου Ψυχραιμία,

Τα κατάφερα. Τον ξεπέρασα. Όχι άλλα βράδια με βρεγμένα μαξιλάρια, no more lonely nights hanging by the phone (για να θυμηθώ και τους λατρεμένους μου GIRLS VS BOYS), πρωϊνά με πρησμένα μάτια, όχι άλλες σκέψεις των στιγμών μας, όχι άλλα συγκινησιακά ρίγη στην ανάμνηση των φιλιών του και όχι άλλες απορίες για το πώς μπορεί να ήταν τόσο σκληρός και να μη με ερωτευτεί παράφορα και μανιασμένα. Έτσι όπως τον είχα ερωτευτεί εγώ δηλαδή. Περίπου.
Φαντασίωση νούμερο ένα
Είμαι στα γόνατα, το κεφάλι μου ανάμεσα στις ιδρωμένες μου παλάμες τραντάζεται κάθε τόσο από αναφιλητά που όλα δείχνουν ότι είναι δικά μου. Ο δήμιός μου είναι καθισμένος στο κρεβάτι και δεν με κοιτάει, νομίζω πως κοιτάει την κουρτίνα του ή προσπαθεί να δει τι είναι πίσω από αυτήν, έχει μια τρυφερή δυσφορία στο βλέμμα του, αυτό που νόμιζα ότι δε θα ξαναδώ ποτέ κι όμως, με διαψεύδω μεγαλοπρεπώς. Όμως πως βρέθηκα εγώ εδώ μέσα; Αυτή η λεπτομέρεια φαίνεται κάτι λίγο δύσκολο προς το παρόν, θα ασχοληθώ μαζί της αργότερα. Όταν η αναπνοή μου αποκτά μια σχετική ισορροπία και νιώθω ότι μπορώ να μιλήσω χωρίς να με διακόπτουν ρουθουνίσματα και ενοχλητικές αλμυρές σταγόνες, τακτοποιώ ξεχασμένα μαλλιά πίσω από τα αυτιά μου, καθαρίζω το λαιμό μου και αντί να πω κάτι υπεύθυνο, ώριμο και εμπεριστατωμένο αρχίζω να
υστεριάζω για το πόσο τον αγαπώ και για το πόσο τον ερωτεύτηκα, πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό, τελικά δε σήμαινα τίποτα απολύτως εγώ, και (ναι) το ξέρω ότι δεν του φέρθηκα πολύ καλά όμως-προσπαθεί να μου πει κάτι σηκώνοντας τα χέρια από τα γόνατά του με τις παλάμες προς τα κάτω, μάλλον προσπαθεί απλά να με διακόψει- όμως αν του έδειχνα απότομη και αδιάφορη ήταν γιατί φοβόμουν στ’ αλήθεια φοβόμουν τόσο πολύ («Μωρό μου ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ πόσο φοβόμουν») ότι θα καταλάβαινε πόσο τρελή είμαι γι αυτόν και θα τρόμαζε, και αν είπα και δυο κουβέντες παραπάνω ας με συγχωρέσει την τρελή, ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ, μετάνιωσα για όλα, θα γίνω καλύτερη το ορκίζομαι, θα σε αγαπάω πιο πολύ και θα σου φτιάχνω πρωϊνό και θα γελάω με τις ηλίθιες εξυπνάδες σου και θα συμφωνώ με τη μίζερη ζωή σου και θα χειροκροτώ την απαίσια αισθητική σου, δε θα ξαναπώ κακό στ’ ορκίζομαι, αρκεί να γίνουμε όπως πριν όπως πριν, όπως πριν…..
Ε αγάπη μου; Δεν ήταν περίφημη η ιδέα μου;
Επειδή βλέπω ότι μάλλον δεν τον έχω πείσει και φαίνεται έτοιμος να μου αραδιάσει αντίστοιχες αηδίες με τις δικές μου, ότι δηλαδή δεν ήταν αυτό το θέμα του, ότι δεν έχει κανένα απολύτως παράπονο από μένα, απλά βρήκε μια άλλη κοπέλα να αγαπάει καλύτερα, πώς να το πούμε πιο απλά, νομίζω («θεωρώ αν μη τι άλλο» θα πει επί λέξει ο ακαδημαϊκός μου τσαρλατάνος) ότι είμαι σαφής, επειδή δεν έχω σκοπό να τα αντέξω όλα αυτά, σηκώνομαι στα πόδια μου και μάλλον φαίνομαι λίγο τρομακτική με την πρησμένη μύτη και την ξεπλυμένη μάσκαρα στα μάγουλά μου και κάθομαι στην αγκαλιά του. Το σεξ. Ο άσσος στο μανίκι. Προσποιούμαι την ευάλωτη, έχω κουραστεί από όλο αυτό. Το ξέρω ότι με θέλει επομένως ας τα αφήσουμε τα υπόλοιπα αγάπη μου, θα πεθάνω μακριά σου, αυτό θέλεις; Τότε ξεκινάω τα φιλιά στο λαιμό του και λίγο κάτω από το αυτί του, εκείνος πάει να με διώξει κι εγώ γαντζώνομαι ακόμα περισσότερο πάνω του, με έναν θαυμαστό τρόπο που έχω προπονήσει πολλές φορές όταν ετοιμαζόταν να βάλει τα παπούτσια του για να φύγει. Μετά φιλιόμαστε. Μετά μου παραδίνεται και δεν κλείνουμε καν το φως, δε σταματάω να του μιλάω και να του θυμίζω την βλακεία που πήγαινε να κάνει αφού είμαστε μια χαρά εμείς οι δυο, δεν το βλέπεις; (όχι ακριβώς με αυτά τα λόγια αλλά ντρέπομαι τώρα). Τελικά ξυπνάμε μαζί, τα μάτια μου είναι ακόμα πρησμένα αλλά θα βάλω δυο βρεγμένα κομμάτια πατάτες και θα φτιάξουν, το χω διαβάσει κάπου ότι πιάνει. Εξάλλου το αγόρι μου είναι στην τουαλέτα και πλένει τα δόντια του και τώρα θυμάμαι ότι αν δεν είχα κατεβάσει το μισό μπουκάλι της Σμιρνόφ στο σπίτι με λίγη λεμονάδα, δε θα είχα καταλήξει να τον περιμένω στις σκάλες της οικοδομής του μέχρι να γυρίσει από τη δουλειά και να με δει έκπληκτος και λίγο ικανοποιημένος ένα σωστό κουρέλι στην πόρτα του. Εβίβα.

Δική σου,
Ντολόρες

17 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα μετά το χωρισμό

Αγαπημένη μου Αγάπη, ή έτσι νόμιζα ότι σε λέγαν


Με κομμένα τα πόδια μου στο ύψος των γονάτων, κάθομαι δίπλα στη σμπαραλιασμένη μου αξιοπρέπεια, την κατακερματισμένη μου υπερηφάνεια και ένα πακέτο χαρτομάντιλα zewasoft αρωματικά, που αποτελούν (και αυτό επιτείνει το φτηνό μου μεσημεριανό μελόδραμα) το μόνο πράγμα που άφησε στο σπίτι μου από τις μέρες της γρίπης του. Μέσα σε ένα τηλεφώνημα διάρκειας μόλις δεκατεσσάρων λεπτών, μπορείς να μάθεις ότι ο τύπος που θεωρούσες ερωτευμένο μαζί σου, μπορεί την Τετάρτη να σου λέει ότι είσαι η καλύτερη κοπέλα που του έτυχε ποτέ και το Σάββατο, λίγους τόνους πιο χαμηλά και με κάπως πιο απρόθυμο-αργόσυρτο, βαρύ και ασήκωτο, ψύχραιμο, απαθές τέμπο να σου ανακοινώνει τη λήξη της σχέσης σας, ενώ κάποια ανυποψίαστα και ανόητα δευτερόλεπτα πριν κοιτούσες μια βιτρίνα στην Τσιμισκή και σκεφτόσουν ότι έρχεται η άνοιξη, νόμιζες ότι θα τον συναντήσεις σε μισή ώρα το πολύ, γεμάτη (ηλίθια και πλέον ντροπιασμένη) χαρά, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι νομίζουν ότι έχεις μια συνηθισμένη συζήτηση με το χαντς φρι σου, και απλώς έχεις σταματήσει στη μέση του δρόμου για να ακούσεις καλύτερα το συνομιλητή σου.
Θα ήθελα να έχω κι εγώ αυτό το μαγικό κουτί απ’ όπου μερικοί άνθρωποι ξετρυπώνουν καθωσπρέπει ύφος και αδιαφορία, το εκτοξεύουν προς τη σωστή κατεύθυνση κι έπειτα συνεχίζουν ψύχραιμα σταθερά βήματα σ’ ένα απαθώς ευδιάθετο γαλαξία, με χαριτωμένες ατάκες προς ευγενικούς υπαλλήλους περιπτέρων «Ένα πακέτο χαρτομάντιλα σας παρακαλώ, ευχαριστώ πολύ, καλή σας μέρα», για τα υπολείμματα της βασανίστριας γρίπης, με την καρδιά τους να χτυπάει στον πιο κουλ ρυθμό (είμαι κουλ, είμαι κουλ, είμαι τόσο διαολεμένα κουλ).
Θα σου μιλήσω γιατί ξέρω ότι δε θα μου πεις αυτά που αν ακούσω θα (ξανα)πεθάνω. Δε θα μου πεις ότι είναι ένας ανόητος και δεν αξίζει να ασχοληθώ άλλο μαζί του. Δε θα μου πεις, κάθε εμπόδιο σε καλό, θα γίνεις πιο δυνατή, πάμε για άλλα. Δε θα μου πεις θα βρεις άλλον καλύτερο και θα είσαι μια χαρά. Δε θα μου πεις να κάνω σόπινγκ θέραπι και να βγω το βράδυ να σαγηνεύσω ανυποψίαστα θύματα της τραγωδίας μου. Θα με πάρεις να πάμε για ποτό και θα με αφήσεις να πιω όσο θέλω, θα σκηνοθετήσουμε ανεπιτυχώς την απόπειρα αυτοκτονίας μου, τις απειλές της δήθεν εγκυμοσύνης μου, το δράμα ενός ξαφνικού ατυχήματός μου, τον τυχαίο ξυλοδαρμό του από μια ομάδα περαστικών και θα περάσουμε το βράδυ τραγουδώντας ηλίθια και όχι ηλίθια τραγούδια.
Γιατί δε θέλω να ξέρω αν είναι ηλίθιος ή όχι. Πριν μισή ώρα ήμουν το αγαπημένο του κορίτσι και ξαφνικά μετατράπηκα στο πιο δυστυχισμένο κορίτσι της Τσιμισκή, σε ένα κεραυνοβολημένο θύμα ενός ήρεμου χωρισμού, μιας πολιτισμένης κουλ συζήτησης, όπου μου ανακοινώθηκε η φαντασμαγορική νέα είσοδος ενός άλλου προσώπου στη ζωή του. Όμως μισό λεπτό. Ελπίζω να μου επιτραπούν μερικές αφελείς απορίες. Εάν την Τετάρτη ήμουν η χαριτωμένη βασίλισσα του ευλογημένου Πριγκιπάτου και το Σάββατο εκθρονίστηκα με μια συνοπτική τηλεφωνική κλωτσιά, τότε πότε έγινε η γνωριμία με τη διάδοχό μου; Μήπως ήμουν η ωραία Κοιμωμένη; Μήπως ο ψύχραιμος εραστής μου είχε σχεδιάσει την αποκαθήλωσή μου και τα λουλούδια και οι δάφνες μου ήταν αμήχανα γεμίσματα άδειων στιγμών; Αγαπημένη μου Αγάπη, δε θέλω να ακουστώ ηλίθια (αλλά μάλλον είμαι), μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις τι μπορούν να σημαίνουν όλα αυτά; Γιατί όσο το σκέφτομαι αρχίζω και τα παίρνω πολύ άσχημα. Μήπως να τα κάνω τελικά όλα τα κλισέ του κόσμου; Μήπως να βάλω το ξώπλατο, να πασαλειφτώ με ρίμελ (sic), να καβαλήσω τα δωδεκάποντά μου και να βγω στα μαϊντανομάγαζα παρέα με τους καθωσπρέπει νυχτερινούς κυρίους που θα με κεράσουν Μoet σε μικρό μπουκαλάκι και θα μου ανάβουν το τσιγάρο, να κουνηθώ λίγο σε μονότονα κεφάτα τραγουδάκια που ο εδώ και μισή ώρα πρώην μου αγνοούσε και του φαίνονταν ντοκιμαντέρ παραγωγής του Esquire; Να πιω και τα σφηνάκια που θα κεράσει ο μπάρμαν με το κοκαλωμένο από το τζελ μαλλί, που έχει καιρό να με δει γιατί χάθηκα τελευταία, όμως είχα καλή δικαιολογία, αγάπησα βλέπεις έναν εναλλακτικό τύπο που με έλεγε κακομαθημένη και κομφορμίστρια και απροβλημάτιστη.
Αγάπη μου, ένα μεσημέρι με ήλιο, μου ανακοινώθηκε ότι με αφήνει για μια άλλη, χωρίς να θελήσει να με συναντήσει, στερώντας το δικαίωμά μου για ακρόαση, απολογία, δεκατέσσερα λεπτά μουδιασμένης στιχομυθίας ήταν αρκετά για να με ξεφορτωθεί μια και καλή εμένα το βολεμένο παλιοκόριτσο κι ούτε ένα χατίρι δε μου έκανε ποτέ. Έχω αρχίσει να θυμώνω στ’ αλήθεια.
Δική σου,
Ντολόρες