15.7.09

Αγαπημένη μου Απόγνωση,

Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες, που (ξανα)συνειδητοποιώ ότι η ζωή δεν είναι εκείνο το ηλιόλουστο πικ -νικ στις όχθες της λίμνης Ευδαιμονίας, που ήλπιζα και φανταζόμουν (κι ακόμα και τώρα κανένα αφελές βράδυ, ονειρεύομαι). (Η ανόητη).
Κάθομαι μέσα στο θάλαμο περίθαλψης φρεσκοεγχειρισμένων συμπαθητικών πλουσίων και κοιτάζω τις γυμνές και εύθυμες πατούσες του θείου μου να μπαινοβγαίνουν από το άσπρο του σεντόνι. Οι θείες μου βουίζουν χαρούμενα τριγύρω του για την επιτυχή έκβαση της επέμβασης, μοιράζουν κουλουράκια και βουτήματα και θυμούνται το τοπ δέκα των πιο ανατριχιαστικών ιστοριών από αδικοχαμένους νεαρούς με τραγικό τέλος και μια σύντομη ανέφελη ζωή. Από το παράθυρο μπαίνει ένας σχεδόν ενοχλητικός ήλιος που όμως δε φαίνεται να θαμπώνει κανέναν ιδιαίτερα εκτός από εμένα, που με τα μισόκλειστά μου μάτια τσιμπάω το αξύριστο μάγουλο του θείου μου και προσπαθώ να βρω να πω κάτι αισιόδοξο και έξυπνο ταυτόχρονα, μια αποστολή εξαιρετικά δύσκολη και ανεπιτυχής.
Κι ύστερα δονείται η τσάντα μου και αποτραβιέμαι ευγενικά, παραμερίζοντας λίγο πιο απότομα απ’ ό,τι συνηθίζεται τις θορυβώδεις θείες και βγαίνοντας λαχανιασμένη από το θάλαμο, αρπάζω το κινητό μου και βλέπω ότι γράφει το όνομά σου πάνω του.
Θέλεις να με ρωτήσεις πώς πήγαν τα πράγματα, πώς είναι ο θείος μου, αν θέλω να έρθεις να με πάρεις και να πάμε να φάω κάτι, διότι είμαι νηστική όλη μέρα, όπως πολύ συγκινητικά και εύστοχα παρατηρείς, θέλεις να βρεθούμε, όταν αν και εφόσον μπορώ, είσαι έτοιμος να προσαρμόσεις το πρόγραμμά σου στο δικό μου και θες να μου κάνεις τα χατίρια και όλα αυτά ακούγονται υπέροχα. Μόνο που γίνονται αφού σου είπα ότι δε θέλω να είμαστε άλλο μαζί και αφού αποφάσισα ότι κουράστηκα να είμαι δίπλα σου, περιμένοντας να ξεφορτωθείς την προηγούμενή σου σχέση και περιμένοντας να μου αφιερώσεις κι εμένα με τη σειρά μου και όταν έχεις το χρόνο, λίγη τρυφερότητα, και βαρέθηκα να μυξοκλαίω στο σεντόνι σου κάθε δεύτερο βράδυ που κοιμόμουν σπίτι σου και να κρέμομαι από τον ώμο σου ημιχαρούμενη μαζί με τα όνειρά μου για μας, τα οποία ποτέ δεν τολμούσα να σου αποκαλύψω, γιατί εσύ μιλούσες πάντα σε πρώτο ενικό κι εγώ έμενα κρεμασμένη στον ώμο σου, λίγο βαριά και πολύ μόνη.
Και ξαφνικά αποφάσισες να γίνεις ο κύριος «εμείς» όταν σου είπα ότι κουράστηκα, ότι δε σε θέλω άλλο και ότι τελείωσε. Και κάθομαι και παρατηρώ λίγο σαστισμένη την παράσταση του έρωτά σου και του ενθουσιασμού σου. Σε κλείνω, πρέπει να επιστρέψω στις πατούσες του θείου μου.
Κύριε, Σας ευχαριστώ που μου συμπεριφέρεσθε θερμά και ερωτικά, θα ήθελα πολύ να είμαι σε θέση να Σας το ανταποδώσω, όμως προς το παρόν διαθέτω μόνο κάποια συγκαταβατικότητα και μπορώ μόνον να Σας ανταποδώσω αυτήν την απόσταση που τόσο απλόχερα μου προσφέρατε τους περασμένους μήνες. Θα προτιμούσα το ερέθισμα του πόθου Σας για μένα να ήμουν εγώ και όχι η σκέψη της απώλειάς μου, κύριε. Συν ένα ζευγάρι κάλτσες και ζαρτιέρες της πρώην ερωμένης Σας, που όλως ενοχλητικώς και αδιακρίτως ανακάλυψα μέσα στο συρτάρι της ντουλάπας Σας. Να την κλείνετε καλύτερα άλλη φορά. Αντίο Σας.
Δική Σας (ωστόσο)

Ντολόρες ντε λα Ντεσπαρασιόν Γκράντε

1 σχόλιο:

  1. Μακριά. Οι πατουσίτσες φαίνονται μακράν πιο ενδιαφέρουσες, χαριτωμένες και φερέγγυες (χμ, ελπίζω βέβαια ο θείος να κάνει κανένα ποδο-μποτέ που και που...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή