Dirty Dreaming pt1

Αγαπημένη μου Ψυχραιμία,

Τα κατάφερα. Τον ξεπέρασα. Όχι άλλα βράδια με βρεγμένα μαξιλάρια, no more lonely nights hanging by the phone (για να θυμηθώ και τους λατρεμένους μου GIRLS VS BOYS), πρωϊνά με πρησμένα μάτια, όχι άλλες σκέψεις των στιγμών μας, όχι άλλα συγκινησιακά ρίγη στην ανάμνηση των φιλιών του και όχι άλλες απορίες για το πώς μπορεί να ήταν τόσο σκληρός και να μη με ερωτευτεί παράφορα και μανιασμένα. Έτσι όπως τον είχα ερωτευτεί εγώ δηλαδή. Περίπου.
Φαντασίωση νούμερο ένα
Είμαι στα γόνατα, το κεφάλι μου ανάμεσα στις ιδρωμένες μου παλάμες τραντάζεται κάθε τόσο από αναφιλητά που όλα δείχνουν ότι είναι δικά μου. Ο δήμιός μου είναι καθισμένος στο κρεβάτι και δεν με κοιτάει, νομίζω πως κοιτάει την κουρτίνα του ή προσπαθεί να δει τι είναι πίσω από αυτήν, έχει μια τρυφερή δυσφορία στο βλέμμα του, αυτό που νόμιζα ότι δε θα ξαναδώ ποτέ κι όμως, με διαψεύδω μεγαλοπρεπώς. Όμως πως βρέθηκα εγώ εδώ μέσα; Αυτή η λεπτομέρεια φαίνεται κάτι λίγο δύσκολο προς το παρόν, θα ασχοληθώ μαζί της αργότερα. Όταν η αναπνοή μου αποκτά μια σχετική ισορροπία και νιώθω ότι μπορώ να μιλήσω χωρίς να με διακόπτουν ρουθουνίσματα και ενοχλητικές αλμυρές σταγόνες, τακτοποιώ ξεχασμένα μαλλιά πίσω από τα αυτιά μου, καθαρίζω το λαιμό μου και αντί να πω κάτι υπεύθυνο, ώριμο και εμπεριστατωμένο αρχίζω να
υστεριάζω για το πόσο τον αγαπώ και για το πόσο τον ερωτεύτηκα, πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό, τελικά δε σήμαινα τίποτα απολύτως εγώ, και (ναι) το ξέρω ότι δεν του φέρθηκα πολύ καλά όμως-προσπαθεί να μου πει κάτι σηκώνοντας τα χέρια από τα γόνατά του με τις παλάμες προς τα κάτω, μάλλον προσπαθεί απλά να με διακόψει- όμως αν του έδειχνα απότομη και αδιάφορη ήταν γιατί φοβόμουν στ’ αλήθεια φοβόμουν τόσο πολύ («Μωρό μου ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ πόσο φοβόμουν») ότι θα καταλάβαινε πόσο τρελή είμαι γι αυτόν και θα τρόμαζε, και αν είπα και δυο κουβέντες παραπάνω ας με συγχωρέσει την τρελή, ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ, μετάνιωσα για όλα, θα γίνω καλύτερη το ορκίζομαι, θα σε αγαπάω πιο πολύ και θα σου φτιάχνω πρωϊνό και θα γελάω με τις ηλίθιες εξυπνάδες σου και θα συμφωνώ με τη μίζερη ζωή σου και θα χειροκροτώ την απαίσια αισθητική σου, δε θα ξαναπώ κακό στ’ ορκίζομαι, αρκεί να γίνουμε όπως πριν όπως πριν, όπως πριν…..
Ε αγάπη μου; Δεν ήταν περίφημη η ιδέα μου;
Επειδή βλέπω ότι μάλλον δεν τον έχω πείσει και φαίνεται έτοιμος να μου αραδιάσει αντίστοιχες αηδίες με τις δικές μου, ότι δηλαδή δεν ήταν αυτό το θέμα του, ότι δεν έχει κανένα απολύτως παράπονο από μένα, απλά βρήκε μια άλλη κοπέλα να αγαπάει καλύτερα, πώς να το πούμε πιο απλά, νομίζω («θεωρώ αν μη τι άλλο» θα πει επί λέξει ο ακαδημαϊκός μου τσαρλατάνος) ότι είμαι σαφής, επειδή δεν έχω σκοπό να τα αντέξω όλα αυτά, σηκώνομαι στα πόδια μου και μάλλον φαίνομαι λίγο τρομακτική με την πρησμένη μύτη και την ξεπλυμένη μάσκαρα στα μάγουλά μου και κάθομαι στην αγκαλιά του. Το σεξ. Ο άσσος στο μανίκι. Προσποιούμαι την ευάλωτη, έχω κουραστεί από όλο αυτό. Το ξέρω ότι με θέλει επομένως ας τα αφήσουμε τα υπόλοιπα αγάπη μου, θα πεθάνω μακριά σου, αυτό θέλεις; Τότε ξεκινάω τα φιλιά στο λαιμό του και λίγο κάτω από το αυτί του, εκείνος πάει να με διώξει κι εγώ γαντζώνομαι ακόμα περισσότερο πάνω του, με έναν θαυμαστό τρόπο που έχω προπονήσει πολλές φορές όταν ετοιμαζόταν να βάλει τα παπούτσια του για να φύγει. Μετά φιλιόμαστε. Μετά μου παραδίνεται και δεν κλείνουμε καν το φως, δε σταματάω να του μιλάω και να του θυμίζω την βλακεία που πήγαινε να κάνει αφού είμαστε μια χαρά εμείς οι δυο, δεν το βλέπεις; (όχι ακριβώς με αυτά τα λόγια αλλά ντρέπομαι τώρα). Τελικά ξυπνάμε μαζί, τα μάτια μου είναι ακόμα πρησμένα αλλά θα βάλω δυο βρεγμένα κομμάτια πατάτες και θα φτιάξουν, το χω διαβάσει κάπου ότι πιάνει. Εξάλλου το αγόρι μου είναι στην τουαλέτα και πλένει τα δόντια του και τώρα θυμάμαι ότι αν δεν είχα κατεβάσει το μισό μπουκάλι της Σμιρνόφ στο σπίτι με λίγη λεμονάδα, δε θα είχα καταλήξει να τον περιμένω στις σκάλες της οικοδομής του μέχρι να γυρίσει από τη δουλειά και να με δει έκπληκτος και λίγο ικανοποιημένος ένα σωστό κουρέλι στην πόρτα του. Εβίβα.

Δική σου,
Ντολόρες

17 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα μετά το χωρισμό

Αγαπημένη μου Αγάπη, ή έτσι νόμιζα ότι σε λέγαν


Με κομμένα τα πόδια μου στο ύψος των γονάτων, κάθομαι δίπλα στη σμπαραλιασμένη μου αξιοπρέπεια, την κατακερματισμένη μου υπερηφάνεια και ένα πακέτο χαρτομάντιλα zewasoft αρωματικά, που αποτελούν (και αυτό επιτείνει το φτηνό μου μεσημεριανό μελόδραμα) το μόνο πράγμα που άφησε στο σπίτι μου από τις μέρες της γρίπης του. Μέσα σε ένα τηλεφώνημα διάρκειας μόλις δεκατεσσάρων λεπτών, μπορείς να μάθεις ότι ο τύπος που θεωρούσες ερωτευμένο μαζί σου, μπορεί την Τετάρτη να σου λέει ότι είσαι η καλύτερη κοπέλα που του έτυχε ποτέ και το Σάββατο, λίγους τόνους πιο χαμηλά και με κάπως πιο απρόθυμο-αργόσυρτο, βαρύ και ασήκωτο, ψύχραιμο, απαθές τέμπο να σου ανακοινώνει τη λήξη της σχέσης σας, ενώ κάποια ανυποψίαστα και ανόητα δευτερόλεπτα πριν κοιτούσες μια βιτρίνα στην Τσιμισκή και σκεφτόσουν ότι έρχεται η άνοιξη, νόμιζες ότι θα τον συναντήσεις σε μισή ώρα το πολύ, γεμάτη (ηλίθια και πλέον ντροπιασμένη) χαρά, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι νομίζουν ότι έχεις μια συνηθισμένη συζήτηση με το χαντς φρι σου, και απλώς έχεις σταματήσει στη μέση του δρόμου για να ακούσεις καλύτερα το συνομιλητή σου.
Θα ήθελα να έχω κι εγώ αυτό το μαγικό κουτί απ’ όπου μερικοί άνθρωποι ξετρυπώνουν καθωσπρέπει ύφος και αδιαφορία, το εκτοξεύουν προς τη σωστή κατεύθυνση κι έπειτα συνεχίζουν ψύχραιμα σταθερά βήματα σ’ ένα απαθώς ευδιάθετο γαλαξία, με χαριτωμένες ατάκες προς ευγενικούς υπαλλήλους περιπτέρων «Ένα πακέτο χαρτομάντιλα σας παρακαλώ, ευχαριστώ πολύ, καλή σας μέρα», για τα υπολείμματα της βασανίστριας γρίπης, με την καρδιά τους να χτυπάει στον πιο κουλ ρυθμό (είμαι κουλ, είμαι κουλ, είμαι τόσο διαολεμένα κουλ).
Θα σου μιλήσω γιατί ξέρω ότι δε θα μου πεις αυτά που αν ακούσω θα (ξανα)πεθάνω. Δε θα μου πεις ότι είναι ένας ανόητος και δεν αξίζει να ασχοληθώ άλλο μαζί του. Δε θα μου πεις, κάθε εμπόδιο σε καλό, θα γίνεις πιο δυνατή, πάμε για άλλα. Δε θα μου πεις θα βρεις άλλον καλύτερο και θα είσαι μια χαρά. Δε θα μου πεις να κάνω σόπινγκ θέραπι και να βγω το βράδυ να σαγηνεύσω ανυποψίαστα θύματα της τραγωδίας μου. Θα με πάρεις να πάμε για ποτό και θα με αφήσεις να πιω όσο θέλω, θα σκηνοθετήσουμε ανεπιτυχώς την απόπειρα αυτοκτονίας μου, τις απειλές της δήθεν εγκυμοσύνης μου, το δράμα ενός ξαφνικού ατυχήματός μου, τον τυχαίο ξυλοδαρμό του από μια ομάδα περαστικών και θα περάσουμε το βράδυ τραγουδώντας ηλίθια και όχι ηλίθια τραγούδια.
Γιατί δε θέλω να ξέρω αν είναι ηλίθιος ή όχι. Πριν μισή ώρα ήμουν το αγαπημένο του κορίτσι και ξαφνικά μετατράπηκα στο πιο δυστυχισμένο κορίτσι της Τσιμισκή, σε ένα κεραυνοβολημένο θύμα ενός ήρεμου χωρισμού, μιας πολιτισμένης κουλ συζήτησης, όπου μου ανακοινώθηκε η φαντασμαγορική νέα είσοδος ενός άλλου προσώπου στη ζωή του. Όμως μισό λεπτό. Ελπίζω να μου επιτραπούν μερικές αφελείς απορίες. Εάν την Τετάρτη ήμουν η χαριτωμένη βασίλισσα του ευλογημένου Πριγκιπάτου και το Σάββατο εκθρονίστηκα με μια συνοπτική τηλεφωνική κλωτσιά, τότε πότε έγινε η γνωριμία με τη διάδοχό μου; Μήπως ήμουν η ωραία Κοιμωμένη; Μήπως ο ψύχραιμος εραστής μου είχε σχεδιάσει την αποκαθήλωσή μου και τα λουλούδια και οι δάφνες μου ήταν αμήχανα γεμίσματα άδειων στιγμών; Αγαπημένη μου Αγάπη, δε θέλω να ακουστώ ηλίθια (αλλά μάλλον είμαι), μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις τι μπορούν να σημαίνουν όλα αυτά; Γιατί όσο το σκέφτομαι αρχίζω και τα παίρνω πολύ άσχημα. Μήπως να τα κάνω τελικά όλα τα κλισέ του κόσμου; Μήπως να βάλω το ξώπλατο, να πασαλειφτώ με ρίμελ (sic), να καβαλήσω τα δωδεκάποντά μου και να βγω στα μαϊντανομάγαζα παρέα με τους καθωσπρέπει νυχτερινούς κυρίους που θα με κεράσουν Μoet σε μικρό μπουκαλάκι και θα μου ανάβουν το τσιγάρο, να κουνηθώ λίγο σε μονότονα κεφάτα τραγουδάκια που ο εδώ και μισή ώρα πρώην μου αγνοούσε και του φαίνονταν ντοκιμαντέρ παραγωγής του Esquire; Να πιω και τα σφηνάκια που θα κεράσει ο μπάρμαν με το κοκαλωμένο από το τζελ μαλλί, που έχει καιρό να με δει γιατί χάθηκα τελευταία, όμως είχα καλή δικαιολογία, αγάπησα βλέπεις έναν εναλλακτικό τύπο που με έλεγε κακομαθημένη και κομφορμίστρια και απροβλημάτιστη.
Αγάπη μου, ένα μεσημέρι με ήλιο, μου ανακοινώθηκε ότι με αφήνει για μια άλλη, χωρίς να θελήσει να με συναντήσει, στερώντας το δικαίωμά μου για ακρόαση, απολογία, δεκατέσσερα λεπτά μουδιασμένης στιχομυθίας ήταν αρκετά για να με ξεφορτωθεί μια και καλή εμένα το βολεμένο παλιοκόριτσο κι ούτε ένα χατίρι δε μου έκανε ποτέ. Έχω αρχίσει να θυμώνω στ’ αλήθεια.
Δική σου,
Ντολόρες

ανοίξαμε και μας περιμένουμε

1-2, 1-2...μ' ακούω κανείς;

μαρ 1 καλεί μαρ 2, ακούει τον φράνκι τον σινάτρα και προσγειώνει το ΜΑR ΤΟ ΜΑR στο διαδικτυακό φεγγάρι -ένα μεγάλο βήμα για μας, ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα.

θα ήθελα πολύ να το γιορτάσω μόνη με σαμπάνια αλλά εκτός της θλιβερής εικόνας που με αποτρέπει θεωρώ ότι η σεμνή τελετή μπορεί να αναβληθεί για τη στιγμή που το πλήθος των δυο (2) συνιδρυτών θα βρέθει από κοντά για το πρώτο του διοικητικό συμβούλιο.

Για το γαμωτο και μόνο θα αναρτήσω ένα αγαπημένο ποιηματίδιο της Emily Dickinson, που είχα την τύχη να γνωρίσω φοιτώντας στην αγγλική, κι ας ήθελα να γίνω ψυχολόγα αλλά, ναι ξέρω, αυτή είναι μια άλλη ιστορία, ένα απ' αυτά που έγραφα στα τετράδιά μου εκστασιασμένη απ' τη γαμημένη απλότητα του νυστεριού της. Και μ' αυτό ελπίζω να διαλύσω και τις τελευταίες αμφιβολίες για τη σκοπιμότητα του εγχειρήματος της προσελήνωσής μας στη μπλογκόσφαιρα.

A word is dead
When it is said,
Some say.

I say it just
Begins to live
That day.

Καλωσμασβρήκαμε.