Αγαπημένη μου Ψυχραιμία,
Τα κατάφερα. Τον ξεπέρασα. Όχι άλλα βράδια με βρεγμένα μαξιλάρια, no more lonely nights hanging by the phone (για να θυμηθώ και τους λατρεμένους μου GIRLS VS BOYS), πρωϊνά με πρησμένα μάτια, όχι άλλες σκέψεις των στιγμών μας, όχι άλλα συγκινησιακά ρίγη στην ανάμνηση των φιλιών του και όχι άλλες απορίες για το πώς μπορεί να ήταν τόσο σκληρός και να μη με ερωτευτεί παράφορα και μανιασμένα. Έτσι όπως τον είχα ερωτευτεί εγώ δηλαδή. Περίπου.
Φαντασίωση νούμερο ένα
Είμαι στα γόνατα, το κεφάλι μου ανάμεσα στις ιδρωμένες μου παλάμες τραντάζεται κάθε τόσο από αναφιλητά που όλα δείχνουν ότι είναι δικά μου. Ο δήμιός μου είναι καθισμένος στο κρεβάτι και δεν με κοιτάει, νομίζω πως κοιτάει την κουρτίνα του ή προσπαθεί να δει τι είναι πίσω από αυτήν, έχει μια τρυφερή δυσφορία στο βλέμμα του, αυτό που νόμιζα ότι δε θα ξαναδώ ποτέ κι όμως, με διαψεύδω μεγαλοπρεπώς. Όμως πως βρέθηκα εγώ εδώ μέσα; Αυτή η λεπτομέρεια φαίνεται κάτι λίγο δύσκολο προς το παρόν, θα ασχοληθώ μαζί της αργότερα. Όταν η αναπνοή μου αποκτά μια σχετική ισορροπία και νιώθω ότι μπορώ να μιλήσω χωρίς να με διακόπτουν ρουθουνίσματα και ενοχλητικές αλμυρές σταγόνες, τακτοποιώ ξεχασμένα μαλλιά πίσω από τα αυτιά μου, καθαρίζω το λαιμό μου και αντί να πω κάτι υπεύθυνο, ώριμο και εμπεριστατωμένο αρχίζω να
υστεριάζω για το πόσο τον αγαπώ και για το πόσο τον ερωτεύτηκα, πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό, τελικά δε σήμαινα τίποτα απολύτως εγώ, και (ναι) το ξέρω ότι δεν του φέρθηκα πολύ καλά όμως-προσπαθεί να μου πει κάτι σηκώνοντας τα χέρια από τα γόνατά του με τις παλάμες προς τα κάτω, μάλλον προσπαθεί απλά να με διακόψει- όμως αν του έδειχνα απότομη και αδιάφορη ήταν γιατί φοβόμουν στ’ αλήθεια φοβόμουν τόσο πολύ («Μωρό μου ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ πόσο φοβόμουν») ότι θα καταλάβαινε πόσο τρελή είμαι γι αυτόν και θα τρόμαζε, και αν είπα και δυο κουβέντες παραπάνω ας με συγχωρέσει την τρελή, ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ, μετάνιωσα για όλα, θα γίνω καλύτερη το ορκίζομαι, θα σε αγαπάω πιο πολύ και θα σου φτιάχνω πρωϊνό και θα γελάω με τις ηλίθιες εξυπνάδες σου και θα συμφωνώ με τη μίζερη ζωή σου και θα χειροκροτώ την απαίσια αισθητική σου, δε θα ξαναπώ κακό στ’ ορκίζομαι, αρκεί να γίνουμε όπως πριν όπως πριν, όπως πριν…..
Ε αγάπη μου; Δεν ήταν περίφημη η ιδέα μου;
Επειδή βλέπω ότι μάλλον δεν τον έχω πείσει και φαίνεται έτοιμος να μου αραδιάσει αντίστοιχες αηδίες με τις δικές μου, ότι δηλαδή δεν ήταν αυτό το θέμα του, ότι δεν έχει κανένα απολύτως παράπονο από μένα, απλά βρήκε μια άλλη κοπέλα να αγαπάει καλύτερα, πώς να το πούμε πιο απλά, νομίζω («θεωρώ αν μη τι άλλο» θα πει επί λέξει ο ακαδημαϊκός μου τσαρλατάνος) ότι είμαι σαφής, επειδή δεν έχω σκοπό να τα αντέξω όλα αυτά, σηκώνομαι στα πόδια μου και μάλλον φαίνομαι λίγο τρομακτική με την πρησμένη μύτη και την ξεπλυμένη μάσκαρα στα μάγουλά μου και κάθομαι στην αγκαλιά του. Το σεξ. Ο άσσος στο μανίκι. Προσποιούμαι την ευάλωτη, έχω κουραστεί από όλο αυτό. Το ξέρω ότι με θέλει επομένως ας τα αφήσουμε τα υπόλοιπα αγάπη μου, θα πεθάνω μακριά σου, αυτό θέλεις; Τότε ξεκινάω τα φιλιά στο λαιμό του και λίγο κάτω από το αυτί του, εκείνος πάει να με διώξει κι εγώ γαντζώνομαι ακόμα περισσότερο πάνω του, με έναν θαυμαστό τρόπο που έχω προπονήσει πολλές φορές όταν ετοιμαζόταν να βάλει τα παπούτσια του για να φύγει. Μετά φιλιόμαστε. Μετά μου παραδίνεται και δεν κλείνουμε καν το φως, δε σταματάω να του μιλάω και να του θυμίζω την βλακεία που πήγαινε να κάνει αφού είμαστε μια χαρά εμείς οι δυο, δεν το βλέπεις; (όχι ακριβώς με αυτά τα λόγια αλλά ντρέπομαι τώρα). Τελικά ξυπνάμε μαζί, τα μάτια μου είναι ακόμα πρησμένα αλλά θα βάλω δυο βρεγμένα κομμάτια πατάτες και θα φτιάξουν, το χω διαβάσει κάπου ότι πιάνει. Εξάλλου το αγόρι μου είναι στην τουαλέτα και πλένει τα δόντια του και τώρα θυμάμαι ότι αν δεν είχα κατεβάσει το μισό μπουκάλι της Σμιρνόφ στο σπίτι με λίγη λεμονάδα, δε θα είχα καταλήξει να τον περιμένω στις σκάλες της οικοδομής του μέχρι να γυρίσει από τη δουλειά και να με δει έκπληκτος και λίγο ικανοποιημένος ένα σωστό κουρέλι στην πόρτα του. Εβίβα.
Δική σου,
Ντολόρες
Τα κατάφερα. Τον ξεπέρασα. Όχι άλλα βράδια με βρεγμένα μαξιλάρια, no more lonely nights hanging by the phone (για να θυμηθώ και τους λατρεμένους μου GIRLS VS BOYS), πρωϊνά με πρησμένα μάτια, όχι άλλες σκέψεις των στιγμών μας, όχι άλλα συγκινησιακά ρίγη στην ανάμνηση των φιλιών του και όχι άλλες απορίες για το πώς μπορεί να ήταν τόσο σκληρός και να μη με ερωτευτεί παράφορα και μανιασμένα. Έτσι όπως τον είχα ερωτευτεί εγώ δηλαδή. Περίπου.
Φαντασίωση νούμερο ένα
Είμαι στα γόνατα, το κεφάλι μου ανάμεσα στις ιδρωμένες μου παλάμες τραντάζεται κάθε τόσο από αναφιλητά που όλα δείχνουν ότι είναι δικά μου. Ο δήμιός μου είναι καθισμένος στο κρεβάτι και δεν με κοιτάει, νομίζω πως κοιτάει την κουρτίνα του ή προσπαθεί να δει τι είναι πίσω από αυτήν, έχει μια τρυφερή δυσφορία στο βλέμμα του, αυτό που νόμιζα ότι δε θα ξαναδώ ποτέ κι όμως, με διαψεύδω μεγαλοπρεπώς. Όμως πως βρέθηκα εγώ εδώ μέσα; Αυτή η λεπτομέρεια φαίνεται κάτι λίγο δύσκολο προς το παρόν, θα ασχοληθώ μαζί της αργότερα. Όταν η αναπνοή μου αποκτά μια σχετική ισορροπία και νιώθω ότι μπορώ να μιλήσω χωρίς να με διακόπτουν ρουθουνίσματα και ενοχλητικές αλμυρές σταγόνες, τακτοποιώ ξεχασμένα μαλλιά πίσω από τα αυτιά μου, καθαρίζω το λαιμό μου και αντί να πω κάτι υπεύθυνο, ώριμο και εμπεριστατωμένο αρχίζω να
υστεριάζω για το πόσο τον αγαπώ και για το πόσο τον ερωτεύτηκα, πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό, τελικά δε σήμαινα τίποτα απολύτως εγώ, και (ναι) το ξέρω ότι δεν του φέρθηκα πολύ καλά όμως-προσπαθεί να μου πει κάτι σηκώνοντας τα χέρια από τα γόνατά του με τις παλάμες προς τα κάτω, μάλλον προσπαθεί απλά να με διακόψει- όμως αν του έδειχνα απότομη και αδιάφορη ήταν γιατί φοβόμουν στ’ αλήθεια φοβόμουν τόσο πολύ («Μωρό μου ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ πόσο φοβόμουν») ότι θα καταλάβαινε πόσο τρελή είμαι γι αυτόν και θα τρόμαζε, και αν είπα και δυο κουβέντες παραπάνω ας με συγχωρέσει την τρελή, ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ, μετάνιωσα για όλα, θα γίνω καλύτερη το ορκίζομαι, θα σε αγαπάω πιο πολύ και θα σου φτιάχνω πρωϊνό και θα γελάω με τις ηλίθιες εξυπνάδες σου και θα συμφωνώ με τη μίζερη ζωή σου και θα χειροκροτώ την απαίσια αισθητική σου, δε θα ξαναπώ κακό στ’ ορκίζομαι, αρκεί να γίνουμε όπως πριν όπως πριν, όπως πριν…..
Ε αγάπη μου; Δεν ήταν περίφημη η ιδέα μου;
Επειδή βλέπω ότι μάλλον δεν τον έχω πείσει και φαίνεται έτοιμος να μου αραδιάσει αντίστοιχες αηδίες με τις δικές μου, ότι δηλαδή δεν ήταν αυτό το θέμα του, ότι δεν έχει κανένα απολύτως παράπονο από μένα, απλά βρήκε μια άλλη κοπέλα να αγαπάει καλύτερα, πώς να το πούμε πιο απλά, νομίζω («θεωρώ αν μη τι άλλο» θα πει επί λέξει ο ακαδημαϊκός μου τσαρλατάνος) ότι είμαι σαφής, επειδή δεν έχω σκοπό να τα αντέξω όλα αυτά, σηκώνομαι στα πόδια μου και μάλλον φαίνομαι λίγο τρομακτική με την πρησμένη μύτη και την ξεπλυμένη μάσκαρα στα μάγουλά μου και κάθομαι στην αγκαλιά του. Το σεξ. Ο άσσος στο μανίκι. Προσποιούμαι την ευάλωτη, έχω κουραστεί από όλο αυτό. Το ξέρω ότι με θέλει επομένως ας τα αφήσουμε τα υπόλοιπα αγάπη μου, θα πεθάνω μακριά σου, αυτό θέλεις; Τότε ξεκινάω τα φιλιά στο λαιμό του και λίγο κάτω από το αυτί του, εκείνος πάει να με διώξει κι εγώ γαντζώνομαι ακόμα περισσότερο πάνω του, με έναν θαυμαστό τρόπο που έχω προπονήσει πολλές φορές όταν ετοιμαζόταν να βάλει τα παπούτσια του για να φύγει. Μετά φιλιόμαστε. Μετά μου παραδίνεται και δεν κλείνουμε καν το φως, δε σταματάω να του μιλάω και να του θυμίζω την βλακεία που πήγαινε να κάνει αφού είμαστε μια χαρά εμείς οι δυο, δεν το βλέπεις; (όχι ακριβώς με αυτά τα λόγια αλλά ντρέπομαι τώρα). Τελικά ξυπνάμε μαζί, τα μάτια μου είναι ακόμα πρησμένα αλλά θα βάλω δυο βρεγμένα κομμάτια πατάτες και θα φτιάξουν, το χω διαβάσει κάπου ότι πιάνει. Εξάλλου το αγόρι μου είναι στην τουαλέτα και πλένει τα δόντια του και τώρα θυμάμαι ότι αν δεν είχα κατεβάσει το μισό μπουκάλι της Σμιρνόφ στο σπίτι με λίγη λεμονάδα, δε θα είχα καταλήξει να τον περιμένω στις σκάλες της οικοδομής του μέχρι να γυρίσει από τη δουλειά και να με δει έκπληκτος και λίγο ικανοποιημένος ένα σωστό κουρέλι στην πόρτα του. Εβίβα.
Δική σου,
Ντολόρες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου